ڪھاڻيون

سوائي برڪت                               ڪاٺ جي پراڻي ٽڙڪيل در وٽ ننڍڙو اگهاڙو ڇوڪرو بيٺو رستي تان گذرندڙ سائيڪلن، موٽرسائيڪلن، ٽانگن،  گڏهه گاڏن ۽ ڊاٽسنن کي ڏسي رهيو آهي، هڪ کير واروموٽرسائيڪل تي رکيل کير جي دٻن سوڌواچي در وٽ بيٺو، کير جي هڪڙي دٻي جو منهن کولي دٻي …

ڳيت ڏنل سڏڪا                               رڻ کي ريڍار ڇڏي ويا هئا،  رڻ اٻاڻڪو هو، رڻ جي نڙي خشڪ ٿي وئي هئي.  رڻ جو بدن ٿوهارجي چڪو هو. رڻ جي اڪيلائي ڏسي ٿوهر روئي رهيا هئا.  رڻ جي ننڊ ڦٽل هئي،  رڻ ريڍار لاءِ ٻاڪي رهيو هو.  تڙپي رهيو …

بي رنگ انڊلٺ             صبح جو پهر هو، گهٽئَ ۾ مِٺي به ماٺ ته مُٺي به ماٺ هئي. وڏڙا آفيسن ڏي وڃي چڪا هئا ۽ ننڍڙا اسڪول، باقي رهيون مايون سي گهر ۾ ماٺ ڪري ٿانوَ ٻهاري ڪري رهيون هونديون، مان عشق جو سبق وٺڻ اڻ ڏٺل پر ٻڌل شخص …

چيني جي عظيم ديوار                             مهينو کن مس ٿيو هوندو جو چينو لڏي اچي منهنجي پاڙي ۾ ويٺو هو، ماڻهو صفا دلبر آهي،  پاڙي جي هرهڪ ننڍي وڏي سان ٽهڪـ ٻٽاڪ اٿس، ٻارن ۾ بيهندو ته صفا ڄڻ ڪو ٻار، وڏن ۾ ويهي ته وڏو.  ڳالهين ٻڌائڻ جو …

پنهنجي ڌرتي      ‘هيلو!’ ‘هيلو! سيٺ رامو مل ڳالهايان پيو!’ ‘سيٺ ظلم ٿي ويو، قهر ٿي ويو!’ ‘اڙي وري ڇا ٿي ويو!’ ‘سيٺ،  سمجهه ته ڌرتي ڦاٽي پئي!’ ‘اڙي زلزلو آيو ڇا!؟ ڌرتي ڦاٽي پئي ڇا!’ ‘سيٺ،  ڪهرام ٿيوآ تنهنجي گهر!!’ ‘ڇا ٿيو آ منهنجي گهر!؟’ ‘ڇپ ڪري  ۽ …

ڪاش مان ڪهاڻيڪار هجان ها!             ڪاش ! مان ڪهاڻيڪار هجان ها ته انهن سڀني ڪردارن تي ڪهاڻيون لکان ها،  جيڪي منهنجي اڳيان ڪهاڻي بڻجي گهمندا رهيا آهن. سياڻن سچ چيو آهي ته ڪک هيٺان لک آهي پر ان لک پٺيان لک ڪهاڻيون آهن.  ڪاش مان ڪهاڻيڪار هجان ها …

جهرڪيءَ جي آکاڻي شهر جي گهما گهميءَ ۽ گهُٽ ۽ ٻوسٽ واري ماحول کان ڪوهين ڏور، دريا جي ڪپ تي آباد ننڍڙي ڳوٺڙي جوماحول جنت سمان آهي، هڪ پاسي ڪمند جو ڊگهو گهاٽو فصل فوجي پلٽون وانگر قطارن ۾ بيٺل هوندو آهي ته ٻئي پاسي مڪئيءَ جا سنگ هوا تي …